Πού είναι οι ποιητές;

Πού είναι οι άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών;
Πού είναι οι Πνευματικοί άνθρωποι, οι Καθηγητάδες, οι Δάσκαλοι να μας εμπνεύσουν;
Να μας αφυπνίσουν;
Πού είναι, πού κρύφτηκαν όλοι;

"Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας το χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια
με τους σοφούς του κράτους τα'χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω βαρεθεί"*

Και μεις, λουφάζουμε σαν τ' αγρίμια κλειδωμένοι στον τρόμο...
Παρακολουθούμε βουβά από την κρυψώνα μας, σα να μην πρόκειται για μας, σα να μη μας αφορά,  σα να βλέπουμε ταινία ή έναν κακό εφιάλτη που θα τελειώσει με το φως της μέρας...
Της μέρας που δεν τελειώνει ποτέ... Γιατί η επόμενη είναι ίδια, σαν "τη μέρα της Μαρμότας" κι επαναλαμβάνεται με διαφορετικά ίσως γεγονότα, αλλά στη βάση ίδια-ολόιδια με την προηγούμενη...

"Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ, μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ' όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί"*

* (Θάνος Μικρούτσικος - Πολιτικά Τραγούδια - Μαρία Δημητριάδη 1975)