Ο ψεύτης και ο κλέφτης...

21/10/2010: Γ. Παπανδρέου: "Δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα (!)"
28/10/2012: Α. Σαμαράς: "Αυτό το πακέτο μέτρων είναι το τελευταίο (...)"
...2018: Παπα(ρα)νδρέου:" Ναι... είμαστε μια πολύ... φτωχή χώρα. Κι αυτή τη φορά, σας υπόσχομαι πως είναι η τελευταία που χρειάζεται να παρθούν μέτρα... "
...2028: Σα(χλα)μαρας: "Μια χώρα των 5.000.000 πολιτών είναι πολύ μικρή, αλλά το χρέος που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις είναι δυσανάλογα μεγάλο. Ομως αυτή την ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ φορά, θα μειώσουμε το φαγητό και το νερό και...μην διαμαρτύρεστε για την υγεία: Υπάρχουν ασπιρίνες για όλους!

Οταν πήγαινα σχολείο μου έμαθαν στις ελληνικές παροιμίες πως "ο ψεύτης και ο κλέφτης, τον πρώτο χρόνο χαίρονται"...
Αχ, δάσκαλε, δεν μου τα 'πες καλά, με γέμισες με φούμαρα για τον περήφανο Έλληνα που μεγαλουργεί, που δεν σηκώνει ζυγό, που αντιστέκεται...
Και μ' όλες αυτές τις αυταπάτες για  αναπλήρωση, έζησα στον τυφώνα της ανηθικότητας, είδα σκυμμένους ανθρώπους να σωπαίνουν, να τα δέχονται όλα αδιαμαρτύρητα.
Εχωσα στο πετσί μου την υποταγή...
Τώρα -δάσκαλε- τι να πω στα παιδιά μου;
"Σε τούτο το ρημαγμένο τόπο, κάποτε -μας ελεγαν- υπήρχε μια μεγάλη χώρα: η Ελλάδα. Με μεγάλη ιστορία που χανόταν στις στροφές του χρόνου, με πανανθρώπινες αξίες,  με ανθρώπους που μοχθούσαν αλλά γνώριζαν την αλληλεγγύη, το χαμόγελο... την περηφάνεια.  Ετσι λένε... Ετσι μας μάθαιναν στα σχολεία... Εμείς δεν τα ζήσαμε αυτά -μόνο μια μικρή ανάμνηση, μακρινή, σχεδόν σβησμένη-, μπροστά στη μεγάλη λαίλαπα που ερχόταν, νιώσαμε μικροί...  Και λυγίσαμε..."

Ολο το κλώθω στο μυαλό μου κι  έχω χάσει τον ύπνο μου..
Σκέφτομαι κι άκρη δεν βγάζω.
Λουφάζω, ακούω τις ειδήσεις, κοιτάζω γύρω μου με μάτι πικραμένο...

Αλλά ο νους μου δεν το χωράει:
Κι αν είχες δίκιο, δάσκαλε;