"Αν ήμουν Έλληνας..."

"Αν ήμουν Ελληνας, θα μήνυα τους δανειστές για πρόκληση σωματικών βλαβών εκ προμελέτης".
Αν ήταν Έλληνας ο Γερμανός δημοσιογράφος, θα στεκόταν κάθε απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος  για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του στις πολιτικές της κρίσης.

Κι εμείς που είμαστε Έλληνες, βρισκόμαστε οπουδήποτε αλλού, εκτός από την Πλατεία Συντάγματος.
Στις δουλειές μας -όσες έχουν απομείνει- μετρώντας τις ώρες με τον τρόμο της απόλυσης ή... της δραστικής μείωσης του μισθού μας...
Στα σπίτια μας, λουφάζοντας με απόλυτη σιγή, μετρώντας τα λιγοστά χρήματα και πού θα πρωτο-πάνε.
Στα σπίτια μας, χωρίς χρήματα, χωρίς ρεύμα, χωρίς δουλειά, μέσα στην απόλυτη απόγνωση...
Στον τρόμο της επιβίωσης....
Εμείς, που είμαστε Έλληνες,  περπατάμε στους δρόμους σα φαντάσματα, με το κεφάλι χαμηλωμένο, τα μάτια στο κενό και τη θλίψη αποτυπωμένη στα πρόσωπά μας...
Εμείς, που είμαστε Έλληνες, σηκώνουμε το βλέμμα στον ουρανό κι ο λυγμός δεν ανεβαίνει, παρά στέκεται σα κόμπος εκεί στο λαιμό και μας πνίγει...
Εμείς, που είμαστε Έλληνες, κοιτάζουμε τα παιδιά μας στα μάτια και δεν μπορούμε να τους πούμε πια, ούτε ψέμματα, ούτε αλήθειες...
Εμείς, που είμαστε Έλληνες, κλώθουμε στο κεφάλι μας  με σύγχυση τις έννοιες "περηφάνεια", "φόβος", "δικαιοσύνη", "υποταγή", "ελευθερία", "εξέγερση", "αλληλεγγύη" και παλεύουμε σαν να ήταν ο κύβος του Κιούμπρικ, να τις βάλουμε σε τάξη, να τις τοποθετήσουμε με σειρά για να ολοκληρωθεί ο συνειρμός...
Να τοποθετηθούμε...
Ποιοί ήμασταν;
Ποιοι είμαστε;
Ποιοι θέλουμε να είμαστε;