Ενας φίλος -απ' αυτούς που η Ελλάδα διώχνει από την αγκαλιά της και παίρνουν το δρόμο της ξενιτειάς- που ζει και εργάζεται στη Μαδρίτη, μου έστειλε μεταφρασμένο το κείμενο.
Το μοιράζομαι μαζί σας...
«Κανείς δεν σας υποχρέωσε να γίνετε πολιτικοι. Κανείς από εμάς δεν σας ζήτησε να υπηρετήσετε την χώρα. Αυτή ήταν δική σας απόφαση, ελεύθερη και ανεξάρτητη, και γι' αυτό δεν πρόκειται να κατεβάσουμε τον πήχη των απαιτήσεών μας, αντίθετα θα τον βάλουμε πιο ψηλά από ποτέ και θα κάνουμε την αποφασιστικότητά μας τον κινητήρα μιας ειρηνηκής επανάστασης που δεν μπορείτε ούτε στα ονειρά σας να την σταματήσετε.
Εμείς συντηρούμε το έθνος με την δουλειά μας και στηρίζουμε το κράτος με τους φόρους μας. Εμείς γενάμε παιδιά, τα μορφώνουμε προκειμένου να συνεχίσουν να διατηρούν το έθνος όταν έρθει η σειρά τους και τα στεγάζουμε στα σπίτια μας περισσότερο χρόνο από αυτόν που τους χρειάζεται πριν το πεταγμά τους. Αλλα εσείς δεν έχετε κάνει τη δουλειά σας.
Τωρα δεν έχουμε ψωμί για να θρέψουμε πολλούς από τους δικούς μας. Τώρα μια ολόκληρη γενιά καλύτερα προετοιμασμένη από οποιανδήποτε άλλη προηγούμενη, αργοπεθαίνει χωρίς μέλλον. Και φταίτε εσείς γι' αυτό.
Τώρα το ξέρουμε: με την απληστία σας για μίζες και την δειλή ασωτεία σας, πουλήσατε τη χώρα μας και πουλήσατε κι εμάς. Το χειρότερο είναι ότι θέλετε να πληρώσουμε εμείς τον λογαριασμό των δικών σας φοβερών λαμογιών.
Εμείς φροντίζουμε τους ηλικιωμένους, συντηρούμε τον οικονομικό ρυθμό της χώρας φροντίζουμε ώστε η πρόοδος να είναι μία πραγματικότητα για όλους, εφευρίσκοντας το ιντερνετ, ανακαλύπτοντας τις δραστικές ουσίες των φαρμάκων, προσφέροντας βοήθεια για να ανακουφιστεί η κοινή συμφορά, ταξιδεύοντας σε μακρυνα μέρη για να δώσουμε παρηγοριά ή γνώσεις, δημιουργώντας τις θέσεις εργασίας και καθαρίζοντας την νοητική πίσσα που με την αδιαφορίας σας μας κλέβει τις ζωές, τις περιουσίες και τις ελπίδες.
Είμαστε εμείς αυτοί που πεθαίνουν για τις δικές σας αποφάσεις, τις περισσότερες φορές λανθασμένες: και είναι οι δικοί μας που πεθαίνουν στα ατυχήματα, στις επιθέσεις, στους πολέμους και στις καταστροφές. Εσείς μόνο κοιτάτε αφ' υψηλού, αχόρταγοι, ζητώντας κι άλλα κι άλλα κι άλλα.
Τώρα που τα πράγματα είναι άσχημα, είτε ατομικά είτε συλλογικά, συνεχίζουμε εμείς να είμαστε αυτοί που ζοριζόμαστε να βγούμε από τον λάκο που εσείς σκάψατε. Και επίσης σας κουβαλάμε εμείς, μαζί μας, αχάριστοι, κι από πάνω γελάτε και βάζετε το μεταλιάκι που ανήκει μόνο στον πολύ κόσμο, είναι του πλήθους. Των υπηκόων. Είναι δικό μας. Η αντοχή μας εχεί πια φτάσει στο τέλος της.
Ως τα σήμερα σας έχουμε ζητήσει λίγα, πολύ λίγα. Μόνο να μην απλώσετε το χέρι στο ταμείο, να μην φιλονικείτε για μία καρέκλα μόλις λίγα εκατοστά πιο ψηλή η μία από την άλλη, να ξέρετε και να σέβεστε το σύνταγμα, να καταλαβαίνετε τις ανάγκες μας σαν κοινωνία, να είστε δημοκράτες με την κυριολεξία της λέξης και να προστετεύετε τους πιο αδύνατους από εμάς. Οι δημόσιοι λειτουργοί είστε εσείς και είστε στην διαθεσιμότητά μας, αλλά αυτό το ξεχάσατε πριν δεκαετείες και πουλήσατε πολύ φθηνά τις ζωές μας, τις περιουσίες μας, τις ελπίδες μας.
Σας ζητήσαμε πολλές φορές να μας σεβαστείτε σαν ίσους, να σταματήσετε να χάνετε χρόνο με τις μικροπρεπείς διαφορές σας για το ποιός έχει το μεγάλο εγώ.
Σας φωνάζαμε ότι θα έπρεπε να είστε πιο δημιουργικοί, ικανοί και ανεκτικοί, να μην δίνετε τόσο άσχημο παράδειγμα σε όλους όσους σας κοιτούσαμε έκπληκτοι.
Ήρθε η ώρα να σας θυμίσουμε κάτι πολύ σημαντικό: αυτή η χώρα είναι δική μας και όχι δική σας. Και θα σας το δώσουμε να το καταλάβετε με όση αποφασιστικότητα και προσπάθεια χρειαστεί.
Ήρθε η ώρα. Θα σώσουμε τις ζωές μας, τις περιουσίες μας και πάνω απ' όλα τις ελπίδες μας που δεν πρόκειται να τις ξανακλέψετε ποτέ.
Ήρθε η ώρα. Είμαστε περισσότεροι και κάθε ένας από μας αξίζει περισσότερο από όλους εσάς μαζί, γιατί εμάς μας κινεί η εμπιστοσύνη στην εποχή που ανήκουμε και όχι στο δικό σας φόβο μη χαθεί μια εποχή που έχει ήδη πεθάνει.
Ήρθε η ώρα. Θα σώσουμε την κοινωνία ενός έθνους που αγαπάμε περισσότερο από εσάς, με περισσότερη ευθυκρισία και καλύτερες δεξιότητες. Μια κοινωνία που ξέρει τι θέλει, πώς το θέλει και πότε το θέλει· μία κοινωνία σίγουρη για τον εαυτό της και ξέρει πολύ καλά το τι δεν θέλει. Δεν θέλει εσάς.
Ήρθε η ώρα να ανοίξουμε το κουτί της Πανδώρας: και τώρα το μόνο που μένει είναι να την κάνετε και ν' αφήσετε το πεδίο ελεύθερο για να μπορέσουμε να κάνουμε τα πράγματα καλά, με την συμμετοχή όλων και με την υπέροχη σημαία της Πραγματικής Δημοκρατίας υψωμένη στα αντισκηνά μας. Μην δυσκολεύετε τα πράγματα πεισματωμένοι στην αλαζονία σας.
Πηγαίνετε σπίτια σας, πολιτικάντηδες. Φύγετε τώρα όσο ακόμα μπορείτε να αποχωρήσετε σιωπηλά με αξιοπρέπεια. Αργότερα δεν θα υπάρχει χρόνος και θα είναι επώδυνο.
Απολύεστε. Χωρίς 45 μέρες. Χωρίς ταμείο ανεργίας.»
Το μοιράζομαι μαζί σας...
Πραγματική δημοκρατία τώρα
«Κανείς δεν σας υποχρέωσε να γίνετε πολιτικοι. Κανείς από εμάς δεν σας ζήτησε να υπηρετήσετε την χώρα. Αυτή ήταν δική σας απόφαση, ελεύθερη και ανεξάρτητη, και γι' αυτό δεν πρόκειται να κατεβάσουμε τον πήχη των απαιτήσεών μας, αντίθετα θα τον βάλουμε πιο ψηλά από ποτέ και θα κάνουμε την αποφασιστικότητά μας τον κινητήρα μιας ειρηνηκής επανάστασης που δεν μπορείτε ούτε στα ονειρά σας να την σταματήσετε.
Εμείς συντηρούμε το έθνος με την δουλειά μας και στηρίζουμε το κράτος με τους φόρους μας. Εμείς γενάμε παιδιά, τα μορφώνουμε προκειμένου να συνεχίσουν να διατηρούν το έθνος όταν έρθει η σειρά τους και τα στεγάζουμε στα σπίτια μας περισσότερο χρόνο από αυτόν που τους χρειάζεται πριν το πεταγμά τους. Αλλα εσείς δεν έχετε κάνει τη δουλειά σας.
Τωρα δεν έχουμε ψωμί για να θρέψουμε πολλούς από τους δικούς μας. Τώρα μια ολόκληρη γενιά καλύτερα προετοιμασμένη από οποιανδήποτε άλλη προηγούμενη, αργοπεθαίνει χωρίς μέλλον. Και φταίτε εσείς γι' αυτό.
Τώρα το ξέρουμε: με την απληστία σας για μίζες και την δειλή ασωτεία σας, πουλήσατε τη χώρα μας και πουλήσατε κι εμάς. Το χειρότερο είναι ότι θέλετε να πληρώσουμε εμείς τον λογαριασμό των δικών σας φοβερών λαμογιών.
Εμείς φροντίζουμε τους ηλικιωμένους, συντηρούμε τον οικονομικό ρυθμό της χώρας φροντίζουμε ώστε η πρόοδος να είναι μία πραγματικότητα για όλους, εφευρίσκοντας το ιντερνετ, ανακαλύπτοντας τις δραστικές ουσίες των φαρμάκων, προσφέροντας βοήθεια για να ανακουφιστεί η κοινή συμφορά, ταξιδεύοντας σε μακρυνα μέρη για να δώσουμε παρηγοριά ή γνώσεις, δημιουργώντας τις θέσεις εργασίας και καθαρίζοντας την νοητική πίσσα που με την αδιαφορίας σας μας κλέβει τις ζωές, τις περιουσίες και τις ελπίδες.
Είμαστε εμείς αυτοί που πεθαίνουν για τις δικές σας αποφάσεις, τις περισσότερες φορές λανθασμένες: και είναι οι δικοί μας που πεθαίνουν στα ατυχήματα, στις επιθέσεις, στους πολέμους και στις καταστροφές. Εσείς μόνο κοιτάτε αφ' υψηλού, αχόρταγοι, ζητώντας κι άλλα κι άλλα κι άλλα.
Τώρα που τα πράγματα είναι άσχημα, είτε ατομικά είτε συλλογικά, συνεχίζουμε εμείς να είμαστε αυτοί που ζοριζόμαστε να βγούμε από τον λάκο που εσείς σκάψατε. Και επίσης σας κουβαλάμε εμείς, μαζί μας, αχάριστοι, κι από πάνω γελάτε και βάζετε το μεταλιάκι που ανήκει μόνο στον πολύ κόσμο, είναι του πλήθους. Των υπηκόων. Είναι δικό μας. Η αντοχή μας εχεί πια φτάσει στο τέλος της.
Ως τα σήμερα σας έχουμε ζητήσει λίγα, πολύ λίγα. Μόνο να μην απλώσετε το χέρι στο ταμείο, να μην φιλονικείτε για μία καρέκλα μόλις λίγα εκατοστά πιο ψηλή η μία από την άλλη, να ξέρετε και να σέβεστε το σύνταγμα, να καταλαβαίνετε τις ανάγκες μας σαν κοινωνία, να είστε δημοκράτες με την κυριολεξία της λέξης και να προστετεύετε τους πιο αδύνατους από εμάς. Οι δημόσιοι λειτουργοί είστε εσείς και είστε στην διαθεσιμότητά μας, αλλά αυτό το ξεχάσατε πριν δεκαετείες και πουλήσατε πολύ φθηνά τις ζωές μας, τις περιουσίες μας, τις ελπίδες μας.
Σας ζητήσαμε πολλές φορές να μας σεβαστείτε σαν ίσους, να σταματήσετε να χάνετε χρόνο με τις μικροπρεπείς διαφορές σας για το ποιός έχει το μεγάλο εγώ.
Σας φωνάζαμε ότι θα έπρεπε να είστε πιο δημιουργικοί, ικανοί και ανεκτικοί, να μην δίνετε τόσο άσχημο παράδειγμα σε όλους όσους σας κοιτούσαμε έκπληκτοι.
Ήρθε η ώρα να σας θυμίσουμε κάτι πολύ σημαντικό: αυτή η χώρα είναι δική μας και όχι δική σας. Και θα σας το δώσουμε να το καταλάβετε με όση αποφασιστικότητα και προσπάθεια χρειαστεί.
Ήρθε η ώρα. Θα σώσουμε τις ζωές μας, τις περιουσίες μας και πάνω απ' όλα τις ελπίδες μας που δεν πρόκειται να τις ξανακλέψετε ποτέ.
Ήρθε η ώρα. Είμαστε περισσότεροι και κάθε ένας από μας αξίζει περισσότερο από όλους εσάς μαζί, γιατί εμάς μας κινεί η εμπιστοσύνη στην εποχή που ανήκουμε και όχι στο δικό σας φόβο μη χαθεί μια εποχή που έχει ήδη πεθάνει.
Ήρθε η ώρα. Θα σώσουμε την κοινωνία ενός έθνους που αγαπάμε περισσότερο από εσάς, με περισσότερη ευθυκρισία και καλύτερες δεξιότητες. Μια κοινωνία που ξέρει τι θέλει, πώς το θέλει και πότε το θέλει· μία κοινωνία σίγουρη για τον εαυτό της και ξέρει πολύ καλά το τι δεν θέλει. Δεν θέλει εσάς.
Ήρθε η ώρα να ανοίξουμε το κουτί της Πανδώρας: και τώρα το μόνο που μένει είναι να την κάνετε και ν' αφήσετε το πεδίο ελεύθερο για να μπορέσουμε να κάνουμε τα πράγματα καλά, με την συμμετοχή όλων και με την υπέροχη σημαία της Πραγματικής Δημοκρατίας υψωμένη στα αντισκηνά μας. Μην δυσκολεύετε τα πράγματα πεισματωμένοι στην αλαζονία σας.
Πηγαίνετε σπίτια σας, πολιτικάντηδες. Φύγετε τώρα όσο ακόμα μπορείτε να αποχωρήσετε σιωπηλά με αξιοπρέπεια. Αργότερα δεν θα υπάρχει χρόνος και θα είναι επώδυνο.
Απολύεστε. Χωρίς 45 μέρες. Χωρίς ταμείο ανεργίας.»
