Αντισυνταγματικές οι περικοπές...

Να κι ένα καλό νέο:
Αντισυνταγματικές κρίθηκαν από το Ελεγκτικό Συνέδριο οι μειώσεις και όχι μόνο των συντάξεων.

"Μετά και την εισήγηση του συμβούλου Αντώνη Κατσαρόλη, ο οποίος τάχθηκε υπέρ της αντισυνταγματικότητας των επίμαχων τροπολογιών, η Ολομέλεια έκρινε ότι η, για πέμπτη συνεχόμενη φορά, μείωση των συντάξεων μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, είναι αντίθετη σε πλειάδα συνταγματικών διατάξεων.

Η Ολομέλεια, η οποία συγκροτήθηκε από 30 δικαστές, γνωμοδότησε ότι οι διατάξεις για τις μειώσεις των συντάξεων και την περικοπή των δώρων προσκρούουν στα άρθρα 2, 4, 22 και 25 του Συντάγματος. Με άλλα λόγια, προσκρούουν στη συνταγματική υποχρέωση σεβασμού και προστασίας της αξίας του ανθρώπου, στις αρχές της ισότητας και της αναλογικότητας και στην προστασία της εργασίας. (Εθνος 1/11/2012)"

Να περιμένουμε εξελίξεις ή... θα πάει κι αυτό -μαζί με πολλά άλλα- υπέρ πίστεως προδοτών και δοσιλόγων;

Ο ψεύτης και ο κλέφτης...

21/10/2010: Γ. Παπανδρέου: "Δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα (!)"
28/10/2012: Α. Σαμαράς: "Αυτό το πακέτο μέτρων είναι το τελευταίο (...)"
...2018: Παπα(ρα)νδρέου:" Ναι... είμαστε μια πολύ... φτωχή χώρα. Κι αυτή τη φορά, σας υπόσχομαι πως είναι η τελευταία που χρειάζεται να παρθούν μέτρα... "
...2028: Σα(χλα)μαρας: "Μια χώρα των 5.000.000 πολιτών είναι πολύ μικρή, αλλά το χρέος που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις είναι δυσανάλογα μεγάλο. Ομως αυτή την ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ φορά, θα μειώσουμε το φαγητό και το νερό και...μην διαμαρτύρεστε για την υγεία: Υπάρχουν ασπιρίνες για όλους!

Οταν πήγαινα σχολείο μου έμαθαν στις ελληνικές παροιμίες πως "ο ψεύτης και ο κλέφτης, τον πρώτο χρόνο χαίρονται"...
Αχ, δάσκαλε, δεν μου τα 'πες καλά, με γέμισες με φούμαρα για τον περήφανο Έλληνα που μεγαλουργεί, που δεν σηκώνει ζυγό, που αντιστέκεται...
Και μ' όλες αυτές τις αυταπάτες για  αναπλήρωση, έζησα στον τυφώνα της ανηθικότητας, είδα σκυμμένους ανθρώπους να σωπαίνουν, να τα δέχονται όλα αδιαμαρτύρητα.
Εχωσα στο πετσί μου την υποταγή...
Τώρα -δάσκαλε- τι να πω στα παιδιά μου;
"Σε τούτο το ρημαγμένο τόπο, κάποτε -μας ελεγαν- υπήρχε μια μεγάλη χώρα: η Ελλάδα. Με μεγάλη ιστορία που χανόταν στις στροφές του χρόνου, με πανανθρώπινες αξίες,  με ανθρώπους που μοχθούσαν αλλά γνώριζαν την αλληλεγγύη, το χαμόγελο... την περηφάνεια.  Ετσι λένε... Ετσι μας μάθαιναν στα σχολεία... Εμείς δεν τα ζήσαμε αυτά -μόνο μια μικρή ανάμνηση, μακρινή, σχεδόν σβησμένη-, μπροστά στη μεγάλη λαίλαπα που ερχόταν, νιώσαμε μικροί...  Και λυγίσαμε..."

Ολο το κλώθω στο μυαλό μου κι  έχω χάσει τον ύπνο μου..
Σκέφτομαι κι άκρη δεν βγάζω.
Λουφάζω, ακούω τις ειδήσεις, κοιτάζω γύρω μου με μάτι πικραμένο...

Αλλά ο νους μου δεν το χωράει:
Κι αν είχες δίκιο, δάσκαλε;

 

Η επόμενη μέρα

Ο κύβος ερρίφθη…
Ετσι, η πατρίδα αλυσσοδέθηκε σε μια εγκληματική γι’ αυτήν νέα δανειακή σύμβαση, εκχωρώντας την εθνική της κυριαρχία σε ξένους που μάλλον την επιβουλεύονται, παρά τη στηρίζουν…
Η διαδρομή του περιβόητου χρέους είναι γνωστή. Το ότι είναι επαχθές για την Ελλάδα φαίνεται να αμφισβητείται από διάφορους διαμορφωτές απόψεων και πολιτικούς –ειδικά αυτούς που υπογράφουν και «διαπραγματεύονται» τα κείμενα της ντροπής.
Η Ελλάδα πλέον δεν είναι μια ελεύθερη χώρα.
Οι Έλληνες αναγκάζονται να επωμιστούν την αποπληρωμή υπέρογκων ποσών που προορίζονται για τις τράπεζες και τους τόκους των τοκογλύφων με τη δουλειά τους –κι αν δεν φτάνουν- με τη σύνταξή τους, με το ψωμί των παιδιών τους…
Οι Ελληνες πλέον τσακίζονται από το βάρος των χρεών που δημιούργησαν λίγοι, καρπώθηκαν λίγοι και στο τέλος τους έστειλαν το… λογαριασμό!
Οι Έλληνες πλέον πεινούν, έχουν σκύψει το κεφάλι γιατί μετά βίας τα βγάζουν πέρα, διαιρεμένοι, πληγωμένοι, πικραμένοι, φτωχοί, με λαβωμένη την αξιοπρέπειά τους…
Μόνοι…
Γιατί να γίνουν οι εκλογές τώρα; μας λένε. Ούτως ή άλλως, είστε δεμένοι χειροπόδαρα… διαμορφώνοντας ένα νέο τοπίο ήττας…
Ναι, οι διαμορφωτές απόψεων, πολιτικοί και μουμουέδες, σκούζουν όπου βρεθούν και με το δάχτυλο τεταμένο μας υποδεικνύουν πώς πρέπει να γίνουν τα πράγματα, πως πρέπει να τα δεχτούμε ΟΛΑ αγόγγυστα, αλλιώς… Κι εκτοξεύονται ξεδιάντροπες απειλές, ανήθικα ψέμματα…
Διασπείρουν το φόβο πάνω από τα πεινασμένα στομάχια μας…
Υποκριτές, αλαλάζουν σαν δαιμονισμένοι, για το ένα εκατομμύριο που αποκαλύφθηκε ότι κατατέθηκε στην Ελβετία, καθώς ο λαός κάνει την πιο απλή μαθηματική πράξη στο μυαλό του: Εξακόσια δις μείον ένα εκατομμύριο, ίσον πεντακόσια δις εννιακόσια ενενήντα εννιά εκατομμύρια παραμένουν στις τράπεζες της Ελβετίας. Γιατί κάνετε σαν ξεκατινιασμένες;
Μητέρα Πατρίδα, ξύπνα! Δολοφονούν τα παιδιά σου…
Ορθώσου, στάσου πίσω μας, άπλωσε τα χέρια σου και δείξε μας το δρόμο…
Τ’ αδέρφια μας είναι κυνηγημένα στο σκοτάδι…
Μητέρα Ελλάδα, ενέπνευσε την ψυχή μας με φως που θα αναδείξει εκείνες τις εικόνες που γιατρεύουν, που κινητοποιούν, που δημιουργούν ελπίδα…

Το... μοντέλο!

Κάτω τα ξερά σας από  τους μισθούς μας, αλήτες Τροϊκάνοι, Παρανόμως Κυβερνώντες, Εργατοπατέρες και Βιομήχανοι!
Δοκιμάζουν επάνω μας το μοντέλο του εργασιακού μεσαίωνα της Νέας Παγκόσμιας Τάξης...
Αν πετύχει εδώ, θα το επαναλάβουν με συνοπτικές διαδικασίες στις χώρες του Νότου, του Βορρά και σε όλους τους ορίζοντες!
Εργασία με το κομμάτι, εργασία με την ώρα, χωρίς νόμους, χωρίς προστασία των εργαζομένων, δίχως ωράριο, χωρίς ασφάλιση, σκλάβοι στο βωμό της συγκέντρωσης του πλούτου στους λίγους... λύκους.

Ελληνες, αντισταθείτε! Οσο είναι ακόμα καιρός...
Αργότερα, θα είναι δύσκολο... Πολύ δύσκολο...

Ο... παραλογισμός!

Σημερινός Τύπος: "Αυξημένη κατά 1,5 δις θα είναι η "συνδρομή" της Ελλάδας προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο."
Δηλαδή πόσο είναι όλο το ποσό;
Δίνουμε λεφτά στο ΔΝΤ για να έρθει μετά να μας δανείσει με... ληστρικό επιτόκιο;
Από όποια πλευρά και να το δεις, δεν παύει να είναι παράλογο...

Δανειακή Σύμβαση: Ώρα μηδέν!

Τελικά, ως λαό, μας εμπαίζουν, μας διασύρουν. Κοινώς "μας δουλεύουν".
Αυτή η ενδιαφέρουσα... ταινία: "Το Δημοψήφισμα", στο φεστιβάλ των... Καννών, δεν είναι τίποτ' άλλο από τη συνέχεια του δόγματος "σοκ και δέος".
Ακολουθούν, παραίτηση, κυβέρνηση Εθνικής σωτηρίας (προδοσίας) που θα θελήσει να επικυρώσει την παράνομη δανειακή σύμβαση Νο2;


Ας ανατρέξουμε στο Σύνταγμα:
Αρθρο 36 (Διεθνής παραστάτης, διεθνείς συνθήκες)
1. O Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με τήρηση οπωσδήποτε των ορισμών του άρθρου 35 παράγραφος 1, εκπροσωπεί διεθνώς το Kράτος, κηρύσσει πόλεμο, συνομολογεί συνθήκες ειρήνης, συμμαχίας, οικονομικής συνεργασίας και συμμετοχής σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις και τις ανακοινώνει στη Bουλή, με τις αναγκαίες διασαφήσεις, όταν το συμφέρον και η ασφάλεια του Kράτους το επιτρέπουν.



2. Oι συνθήκες για εμπόριο, φορολογία, οικονομική συνεργασία και συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις, και όσες άλλες περιέχουν παραχωρήσεις για τις οποίες, σύμφωνα με άλλες διατάξεις του Συντάγματος, τίποτε δεν μπορεί να οριστεί χωρίς νόμο, ή οι οποίες επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες, δεν ισχύουν χωρίς τυπικό νόμο που τις κυρώνει.


3. Mυστικά άρθρα συνθήκης δεν μπορούν ποτέ να ανατρέψουν τα φανερά.


4. H κύρωση διεθνών συνθηκών δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο νομοθετικής εξουσιοδότησης κατά το άρθρο 43 παράγραφοι 2 και 4.

Δηλαδή -για να καταλάβω ο βλάκας- μετά από όλο αυτό το θέατρο, θα'ρθουν  Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση -στη σκηνή του τέλους- να επικυρώσουν την χωρίς εξουσιοδότηση Δανειακή Σύμβαση Νο1 του Παπακωνσταντίνου και τη Δανειακή Σύμβαση Νο2 πριν ακόμα συνομωλογηθεί;

Ζούμε στιγμές απίστευτες!
Ζούμε τη χαραυγή της πιο στυγνής Ευρωπαϊκής Δικτατορίας...

"Αν ήμουν Έλληνας..."

"Αν ήμουν Ελληνας, θα μήνυα τους δανειστές για πρόκληση σωματικών βλαβών εκ προμελέτης".
Αν ήταν Έλληνας ο Γερμανός δημοσιογράφος, θα στεκόταν κάθε απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος  για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του στις πολιτικές της κρίσης.

Κι εμείς που είμαστε Έλληνες, βρισκόμαστε οπουδήποτε αλλού, εκτός από την Πλατεία Συντάγματος.
Στις δουλειές μας -όσες έχουν απομείνει- μετρώντας τις ώρες με τον τρόμο της απόλυσης ή... της δραστικής μείωσης του μισθού μας...
Στα σπίτια μας, λουφάζοντας με απόλυτη σιγή, μετρώντας τα λιγοστά χρήματα και πού θα πρωτο-πάνε.
Στα σπίτια μας, χωρίς χρήματα, χωρίς ρεύμα, χωρίς δουλειά, μέσα στην απόλυτη απόγνωση...
Στον τρόμο της επιβίωσης....
Εμείς, που είμαστε Έλληνες,  περπατάμε στους δρόμους σα φαντάσματα, με το κεφάλι χαμηλωμένο, τα μάτια στο κενό και τη θλίψη αποτυπωμένη στα πρόσωπά μας...
Εμείς, που είμαστε Έλληνες, σηκώνουμε το βλέμμα στον ουρανό κι ο λυγμός δεν ανεβαίνει, παρά στέκεται σα κόμπος εκεί στο λαιμό και μας πνίγει...
Εμείς, που είμαστε Έλληνες, κοιτάζουμε τα παιδιά μας στα μάτια και δεν μπορούμε να τους πούμε πια, ούτε ψέμματα, ούτε αλήθειες...
Εμείς, που είμαστε Έλληνες, κλώθουμε στο κεφάλι μας  με σύγχυση τις έννοιες "περηφάνεια", "φόβος", "δικαιοσύνη", "υποταγή", "ελευθερία", "εξέγερση", "αλληλεγγύη" και παλεύουμε σαν να ήταν ο κύβος του Κιούμπρικ, να τις βάλουμε σε τάξη, να τις τοποθετήσουμε με σειρά για να ολοκληρωθεί ο συνειρμός...
Να τοποθετηθούμε...
Ποιοί ήμασταν;
Ποιοι είμαστε;
Ποιοι θέλουμε να είμαστε;